دانش سرد: چشم ها هم از سر و صدا می ترسند! ?

در حال حاضر آلودگی صوتی به یکی از شش عامل اصلی آلودگی محیطی تبدیل شده است.

چه صدایی به عنوان نویز طبقه بندی می شود؟

تعریف علمی این است که به صدایی که بدن صدا دهنده هنگام ارتعاش نامنظم منتشر می کند، نویز می گویند. اگر صدای ساطع شده توسط بدنه صدا از استانداردهای انتشار صدای محیطی که کشور تعیین می کند بیشتر باشد و بر زندگی عادی، تحصیل و کار افراد تأثیر بگذارد، آن را آلودگی صوتی محیطی می نامیم.

مستقیم ترین آسیب سر و صدا برای بدن انسان در آسیب شنوایی منعکس می شود. به عنوان مثال، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نویز مکرر، یا قرار گرفتن در معرض نویز فوق دسی بل برای مدت طولانی، باعث ناشنوایی عصبی حسی می شود. در عین حال اگر صدای کلی از 85-90 دسی بل بیشتر شود باعث آسیب به حلزون گوش می شود. اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، شنوایی به تدریج کاهش می یابد. پس از قرار گرفتن در محیطی با شدت 140 دسی بل و بالاتر، صرف نظر از اینکه زمان قرار گرفتن در معرض آن چقدر کوتاه باشد، آسیب شنوایی ایجاد می شود و در موارد شدید حتی مستقیماً باعث آسیب دائمی غیرقابل برگشت می شود.

اما آیا می دانستید که صدا علاوه بر آسیب مستقیم به گوش و شنوایی می تواند بر چشم و بینایی ما نیز تأثیر بگذارد.

●آزمایشات مربوطه نشان می دهد که

هنگامی که نویز به 90 دسی بل می رسد، حساسیت سلول های بینایی انسان کاهش می یابد و زمان واکنش برای شناسایی نور ضعیف طولانی می شود.

هنگامی که صدا به 95 دسی بل می رسد، 40 درصد مردم مردمک های گشاد و تاری دید دارند.

هنگامی که نویز به 115 دسی بل می رسد، انطباق کره چشم اکثر افراد با روشنایی نور به درجات مختلف کاهش می یابد.

بنابراین افرادی که برای مدت طولانی در محیط های پر سر و صدا بوده اند در معرض آسیب های چشمی مانند خستگی چشم، درد چشم، سرگیجه و اشک بینایی هستند. این نظرسنجی همچنین نشان داد که سر و صدا می تواند دید افراد به رنگ های قرمز، آبی و سفید را تا 80 درصد کاهش دهد.

چرا این است؟ از آنجایی که چشم و گوش انسان تا حدودی به هم متصل هستند، به مرکز عصبی متصل هستند. سر و صدا می تواند بر سیستم عصبی مرکزی مغز انسان تأثیر بگذارد و در عین حال به شنوایی آسیب برساند. هنگامی که صدا به اندام شنوایی انسان - گوش - منتقل می شود، از سیستم عصبی مغز نیز برای انتقال آن به اندام بینایی انسان - چشم استفاده می کند. صدای بیش از حد باعث آسیب عصبی می شود که به نوبه خود منجر به کاهش و اختلال عملکرد کلی بینایی می شود.

برای کاهش مضرات صدا می توان از جنبه های زیر شروع کرد.

اولی حذف نویز از منبع، یعنی حذف اساسی وقوع نویز;

ثانیا، می تواند زمان قرار گرفتن در معرض در محیط نویز را کاهش دهد.

علاوه بر این، شما همچنین می توانید از هدفون های فیزیکی ضد نویز برای محافظت از خود استفاده کنید.

در عین حال تبلیغات و آموزش در مورد خطرات آلودگی صوتی را تقویت کنید تا همگان به اهمیت و ضرورت کاهش آلودگی صوتی آگاه شوند.

بنابراین دفعه بعد اگر کسی سر و صدای خاصی ایجاد کرد، می توانید به او بگویید «سس! لطفا ساکت باش، تو به چشم من سر و صدا می کنی.»